Wel voorbereid

In het leven zijn er veel mogelijkheden om je op dingen voor te bereiden. Je kan je voorbereiden op je examens, je kan je voorbereiden op je sollicitatiegesprek, je kan je voorbereiden op een gala, carnaval, het hebben van een auto, een huisdier, etc.
Ik bereid mij voor op het studeren. Dat doe ik met Pre-University en over het geheel genomen ben ik daarmee niet bijzonder teleurgesteld. Een aandachtig lezer merkt misschien op dat het enthousiasme er niet van afspat, en dat is terecht opgemerkt.
Op de één of andere manier had ik er toch meer van voor gesteld. Ik denk dat ik me had voorgesteld meer intellectueel geprikkeld te worden. Het is dus niet helemaal het einde, maar de eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik het toch altijd wel boeiend vind. Bovendien zijn er als Pre-student een aantal privileges voor je gereserveerd en kom je op plekken waar je normaal nooit komt, zoals vandaag.

Vandaag hadden we een college in Den Haag (lekker dichtbij) en om precies te zijn in de Eerste Kamer. De Eerste Kamer is gezeten in een mooie zaal, kleiner dan ik me had voorgesteld, en het is de plaats waar vijfenzeventig wijze mannen en vrouwen zich buigen over de legislatuur voorgesteld door de Tweede Kamer.
Eerste Ondervoorzitter en tevens emeritus hoogleraar aan de Universiteit Leiden prof. Dupuis, refereerde aan de Tweede Kamer als 'Den Haag', alsof wij heel ergens anders waren. Wij waren een soort van verheven boven het populistisch gekeuvel, nog geen steenworp verderop. Dat vond ik wel een leuke en opmerkelijke houding.
Het debat dat wij daar voerden ging over een zogenaamde 'klaar-met-het-leven pil' en onder welke voorwaarden deze dan verstrekt zou moeten worden door de overheid. Medische ethiek was de noemer waaronder dit college viel.
Wat ik wel bijzonder vond was dat ik door de interrumptiemicrofoon gesproken heb in de Eerste Kamer. Op zich natuurlijk niet zo heel bijzonder, maar wel leuk om te onthouden.

Met dit soort dingen bereiden wij ons dus voor op het studeren, zodat we later beter kunnen presteren en nog later misschien wel tot de twintig procent hoogleraren in de Eerste Kamer behoren, mocht deze dan nog bestaan.

PS: Meneer Engels, ik hoop dat u uw stoel en ook uw pepermunt nog aantreft in de staat waarin u ze hebt achtergelaten. Bedankt dat ik op uw stoel in de Eerste Kamer mocht zitten.