Sweet Goodbyes

Momenteel zit ik te luisteren naar liedjes die ik niet allemaal ken, maar die wel allemaal heel goed zijn en lekker rocken. En dat van een band van Nederlandse bodem.
Krezip geeft vandaag zijn allerlaatste concert. Zelfs deze fan die welbeschouwd precies op het verkeerde moment is ingestapt, vind dit erg jammer. Heel graag had ik nog een keer naar een concert van Krezip gewild. Maar dat kan nu niet meer. Er rest nu slechts de smaak van een zoet afscheid.
Ik denk dat ik maar eens wat albums ga kopen. En dan natuurlijk duimen voor een reünieconcert over een paar jaar.

The king is dead. Long live the king!

"Er staat in metro dat MJ is overleden. had niet verwacht dat t zou gebeuren." Dat stond er vanmorgen in mijn sms'je aan mijn moeder, een kleine minuut nadat ik een metro van de stapel op het station in Zoetermeer had gepakt. Vijf minuten daarvoor had mijn moeder mij nog verteld dat Michael Jackson was opgenomen met een hartstilstand.

Eigenlijk zegt mijn sms'je alles wat ik op dat moment dacht. 'Nee, dit kan niet waar zijn. Dit is een grap.' 'Die man is onsterfelijk, hoe kan het dan dat hij nu toch dood is.' Blijkbaar houd je er geen rekening mee dat idolen van zulke proporties, ook maar mensen zijn.

Later, op de fiets, vroeg ik mij af hoe dit later herinnerd zal worden. Zijn wij nu de generatie van toen Michael Jackson doodging? Net zoals je de generatie van Diana en een generatie van Kennedy hebt? Ik weet het niet. Wat ik wel weet, is dat er een man is gestorven die briljante muziek heeft gemaakt die onder andere veel heeft gedaan voor de waardering voor Afro-Amerikanen.

Wie pakt de handschoen op? Of blijft hij voor altijd liggen?

Everybody's Gotta Learn Sometime

Geheel volgens mijn eigen goede gebruik, ging ik vanmorgen eigenlijk te laat weg, maar flikte het toch nog om op tijd te komen. Normaal gesproken zou ik dat het vermelden niet echt waard vinden, maar vandaag was het anders. Vandaag was mijn allerlaatste lesdag als vijfdeklasser. Dus over ongeveer een week mag ik mij, samen met vele anderen, zesdeklasser noemen. Dat voelt toch eigenlijk wel een beetje gek.
Zesdeklassers zijn die bijna grote mensen van de examenstunt, van het omduwen van een nieuwe lading bruggers, van alleen maar achtste uren, van examenvrees, van het afkraken van het nieuwe leerlingbestuur, van mondelingen voor van alles en nog wat, van de CE's en SE's, van 'de BINAS is je beste vriend, het is echt waar!' en natuurlijk van de eindexamenfeesten. En nu ben ik dat.
Nou ja, nog niet helemaal. De laatste schooldag heb ik in ieder geval gehad. Ik had er zelfs speciaal mijn haar voor laten knippen. Niemand die er iets van heeft gezegd.
Morgen eens kijken of er mensen zijn die mijn blog wél lezen...

Middagje Zoeterméér

Het oranje vierde vandaag hoogtij in het Stadshart. Overal dartelden oranje ballonnen rond, afkomstig van de kraampjes van de Volks Universiteit Zoetermeer. Waarschijnlijk één van de vele geflopte pogingen om het geveinsde imago van Zoetermeer op te vijzelen. Maar daardoor viel het oranje wel meer op. Van het oranje logo van de bibliotheek, naar het oranje reclamebord van Arke.nl (dacht het dus niet), naar de hesjes van afvalopruimers tot het oranje tasje dat in mijn hand heen en weer zwaaide. Zojuist bij de Paagman een Vaderdagcadeautje gekocht.
Net toen ik de Paagman uitliep, zag ik een jongetje van een jaar of zeven met een blindengeleidestok, aan de hand van zijn moeder. Je zou haast vergeten dat je ook zo op kan groeien.

Die twaalfde juni

De vogels fluiten hun midzomerlied
In zijn oneindig groot domein
schijnt de namiddagzomerzon
zijn warmte op mijn gezicht
Met mijn liefde en mijn vrienden lig ik zij aan zij
met de hemelsblauwe lucht
Het gras kietelt zachtjes in mijn nek
en de vlinders in mijn buik kietelen zachtjes terug
Steunend op mijn ellebogen glijdt mijn blik
langs melkbenen en zomerrokjes naar
het ongrijpbare verdwijnpunt achter de struiken
Langzaam slokt het alles op, maar
vraatzucht is slechts de boodschapper van
zijn eigen teloorgang, daar op mijn horizon
Maar hier sta ik, met de toekomst in mijn handen
en het leven om mij heen
Ik kijk omhoog langs een luchtig bladerdek
naar vleugelvlugge vliegjes tevreezoemend
op een achtergrond van blauw
Morgen, bij het vinden van verloren grassprieten
in mijn haar, is deze dag voorbij.
Later, bij het vinden van oude vrienden,
zal deze dag nooit voorbij zijn gegaan.

Voor jullie

Ik lag laatst op mijn rug in het gras bij iemand in de achtertuin en ik zocht naar een gespreksonderwerp. De zon maakte het mij uiterst moeilijk, doordat hij zo lekker scheen dat in stilte genieten van het moment, het enige juiste was om te doen.

Net op het moment dat ik over mijn blog wilde beginnen, hield ik mezelf tegen. 'Is het niet een beetje opdringerig om over je eigen bezigheden te beginnen?', dacht ik bij mezelf. Zo lag ik een tijdje te draaien en woelen in mijn hoofd. Uiteindelijk heb ik het toch maar gewoon ter sprake gebracht.

"O, wat leuk! Waarom heb je dat niet eerder gezegd?", was één van de reacties. "Ach ja, ik vond het eigenlijk zo zelfgecentreerd klinken, om over mezelf te beginnen."

Toen kwam het mooiste wat ik ooit gehoord heb: "Maar wij zijn toch je vrienden?"

'Ja,' dacht ik, 'jullie zijn mijn vrienden. En jullie niet alleen, maar nog veel meer mensen. Bij hen voel ik mij thuis.'

Nu ik er zo over terug denk, realiseer ik me het hoe mooi dat wel niet is, vriendschap. Het is één van de dingen waardoor je sterker in het leven staat. Eén van de tederste dingen die je kan bezitten, die je kan koesteren in je hart...

Een raar gevoel ter hoogte van mijn middenrif en tranen in mijn ooghoeken ... tijd voor een gedicht dan maar.

How do YOU communicate?

Soms lijkt het wel alsof vrouwen van een andere planeet komen. Alsof ze daar op Venus nooit hebben leren kaartlezen, praten over echte dingen en foutloos achteruit inparkeren. Daar lijkt mij geen redden meer aan.
Soms ook, lijkt het alsof vrouwen een andere taal spreken, een andere manier hebben van communiceren. Daar gaat het boek You Just Don't Understand van Deborah Tannen over. Zij analyseert de communicatie van mannen en vrouwen als volgt.
Mannen leven in een wereld van status en onafhankelijkheid, en handelen dus om hun hogere status te behouden of te bemachtigen en om hun onafhankelijkheid te onderstrepen.
Vrouwen leven in een wereld van verbondenheid en intimiteit, in de zin van een hechte en betrouwbare relatie. Zij handelen dus juist om verbondenheid te behouden en te versterken en om de gelijkheid te onderstrepen. Aan de ene kant wordt er dus gestreefd naar assymmetrie en aan de andere kant naar symmetrie. Dit leidt tot verschillende interpretaties van dezelfde situatie en dus ook tot onbegrip aan beide kanten.
In haar boek illustreert Deborah Tannen dit op een leuke en begrijpbare manier en tijdens het lezen zal er menig kwartje gaan vallen.

Dus, heb jij altijd al willen weten waarom mannen 's ochtends zo gauw mogelijk achter een krant duiken, terwijl jij interesse wilt tonen door een gesprek te beginnen?
En heb jij altijd al willen weten waarom vrouwen na een lange en vermoeiende dag het liefst diezelfde dag nóg een keer tot in detail met je door willen nemen?
Probeer dan zo snel mogelijk een exemplaar van You Just Don't Understand te pakken te krijgen (kan ook in het Nederlands: Je begrijpt me gewoon niet!) Ik heb er nog één liggen...

Da's toch echt een kop voor de radio

Er zijn zo van die momenten in je leven dat je denkt: 'Dit vergeet ik nooit meer.' Nou, ik zal mijn eerste keer op tv ook nooit meer vergeten. Omdat ik nu eennmaal niet egoïstisch ben ingesteld, wil ik dit graag met jullie delen.
Begin bij het kijken van het volgende filmpje op 3:20, en skip dan even verder naar 8:00. Let dan vooral niet op de jongen die aan het spreken is, daar gaat het niet om. Nee, de achtergrond is in dit geval datgene wat het beste is uitgekozen.
Fourty seconds of fame people!
http://player.omroep.nl/?aflID=9528253

U hebt geen nieuw bericht

In de Tweede Kamer zitten is best leuk. De stoelen zijn erg relaxed, er zijn microfoons waarin je zonder enige gêne mee kan zingen met de leukste nummers op je iPod (zolang je maar niet op het knopje drukt) en er zijn mensen die alles opschrijven wat je zegt.
Het wordt een ander verhaal als je politicus bent en in de Tweede Kamer zit. Dan ben je daar voor serieuze zaken. Jij vertegenwoordigt een deel van de Nederlandse bevolking. Jij bent de stem van jouw kiezers. Vandaar ook dat politieke partijen graag contact willen houden met hun achterban en ook altijd bereikbaar zijn voor goede ideeën. Veel partijen kunnen dan ook bereikt worden doormiddel van een telefoonnummer.
De PVV niet. De PVV heeft helaas geen telefoonnummer en loopt op die manier makkelijke communicatie met hun kiezers mis. Ook als je geïnteressseerd bent in de politieke campagne voor de verkiezingen van het Europees Parlement, zijn ze niet bereikbaar via telefoon. Dat is jammer.
Gelukkig hebben ze wel iets anders: "Mail aan Geert". Dat heb ik dus maar gedaan. Dat is ook veel persoonlijker. Want wie wil er nou ene meneer of mevrouw die en die spreken? Ik wil Geert!

Nu is mijn mail al een tijdje onderweg geweest en heb ik nog steeds geen reactie. Misschien dat Geert het een beetje te druk heeft, dat zou best kunnen. Eigenlijk zou ik het wel leuk vinden om ene meneer of mevrouw die en die te spreken. Dan had ik nog het idee dat er iemand was...

De PVV heeft geen telefoonnummer, de nieuwste vorm van zelfrespect is jezelf 'respect-en' op Hyves en Real Madrid betaalt meer dan de gehele begroting van Ajax voor een stel onderbenen en een achternaam. De dingen lijken een beetje uit de klauwen te escaleren.

Ben jij stressbestendig?

Den Haag, Gymnasium Haganum, 6 juni 2009, ergens tussen 9:30h en 10:00h
Compréhension orale
Vraag: Wat hoort er bij de volgende fragmenten?
Antwoord: Zoals de beroemde schilder Vincent van Gogh eens zei: "Mijn oor".

Jeej, DELF B2 valt nog best wel mee!

Politiek is vrij zinnig

'PVV grote winnaar bij verkiezingen', kopte de Trouw vanmorgen. Een gevoel van teleurstelling kon ik niet onderdrukken. De PVV had bewezen meer te zijn dan een ééndagsvlieg. Zij had bewezen ook onder een lage opkomst de kiezers naar zich toe te kunnen trekken. Veel kiezers zien dus meer in een boodschap die tegen Europa gekeerd is. En dat terwijl de toekomst van Europa juist in Europa zelf ligt. In een Europa dat een sterke boodschap naar buiten toe draagt en waar de zaken intern ook goed geregeld zijn.
Gelukkig hebben de partijen die een pro-Europese boodschap uitdragen, het ook goed gedaan. Zowel D66 als GroenLinks komen nu op drie zetels te staan. Partijen die het opvallend minder hebben gedaan, en soms zelfs zware verliezen hebben geleden, zijn de regeringspartijen CDA en PvdA.
Nederland polariseert, het populisme groeit en 'het hoefijzer' wint aan kracht. De oppositiepartijen, zowel aan de linker als de rechterkant van het politieke spectrum, sluiten de regeringspartijen in.
Dit model wordt omschreven in de bijdrage van Jouke de Vries in het boek Open en onbevangen De noodzaak van politieke vrijzinnigheid. Dit valt vooral te wijten aan de toenemende globalisering over de jaren heen en overeenkomstige ideeën die te vinden zijn bij extreem-linkse én extreem-rechtse partijen, wat betreft zaken als de toekomst van Europa en de opvatting van de Nederlandse identiteit.
Hoe nu verder? Er is gebleken dat zelfs onder de kosmopolieten de aanhang van de PVV niet gering is. Maar hoe krijgen we een beter Europa dan wél gerealiseerd?
Ik denk dat het antwoord van ons moet komen. Jonge mensen die weten wat de fouten van het verleden zijn. Betrokken mensen die zich willen inzetten voor verbeteringen. Innovatieve mensen die bruggen willen bouwen tussen hun landgenoten en hun mede-Europeanen. Wij moeten gaan voor de 'glocalisering', want Europa ben je niet alleen.