Naast de statige rookpaal staat
een man zijn sms'jes te lezen
en te sturen
Met de wijzers van de stationsklok
slaat de kou zich verder om
mijn benen heen
Ik kruip dichter in mijn schulpje
en trek mij op aan het
gloeiend lichtpuntje verderop de bank,
gevolgd door een walm van rook
en stank
Ik voel in mijn zak en omsluit het
verfrommelde papiertje
De aansluiting met mijn reisplanner
wordt met de minuut kleiner,
mijn grip op de tijd verslapt
Met ingetogen condenswolkjes
slaat er een gedachte neer op het
venster van mijn ziel
Mijn ogen zoeken wanhopig het
licht in het opdoemende duister
die mijn hoop nietsontziend opslokt
Verblindend geel drijft de warmte weer
in mijn stijve lendenen
Het gevaarte staat stil en
de deuren naar mijn lotsbestemming
schuiven automatisch
wagenwijd open
Onluisterbaar meesterwerk van Sufjan Stevens
1 jaar geleden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten