Niet van de wijs gebracht

Lachend kijkt de oude man mij met zijn pretoogjes aan en strijkt nog eens door zijn haast witte baard. "Ach, de jeugd, de jeugd, kwam de jeugd toch maar weer terug." "U beantwoordt mijn vraag helemaal niet!", zeg ik geërgerd. "Hoe kom ik erachter wie ik werkelijk ben en wat ik moet doen in dit leven?" De oude man zoekt al dromend naar een punt achter mij en net als ik mij wil omdraaien, kijkt hij mij doordringend aan. "Alleen jijzelf kan het pad bewandelen naar de sleutel die jouw hart zal openen."

Dat is wijsheid. Dat is de wijsheid zoals je je die bedenkt. Een oude man met een baard die alleen maar onbegrijpelijke dingen lijkt te zeggen, die ondertussen heel erg mooi en heel erg waar zijn. Iemand die alles al heeft meegemaakt en na een lange tocht vol omzwervingen zich dan uiteindelijk heeft gevestigd op een soort van kluizenaarsplekje in de glorie van de natuur.

In het echte leven kom je genoeg mannen met baarden tegen, maar slechts een enkeling voldoet aan het stereotype wijze man. Dus moeten we zelf maar op zoek naar wijsheden. Die zoektocht naar wijsheden vind ik machtig mooi. Het zal me misschien nooit lukken, maar toch probeer ik de wijsheid te raken met lange, statige zinnen. Zinnen met daarin een dubbele bodem en het liefst een vleugje humor.

Van de volgende zin geloof ik graag dat ik hem heb bedacht in een vlaag van wijsheid. Ik vond de zin in een berg van aantekeningen in een of ander boekje waarin ik meer van dit soort dingen opschrijf, maar deze sprong er wel tussenuit. Ik zou het bijna een tegeltjescredibiliteit geven.

"A mindless cloud doesn't take kindly to being bothered by

a cloudless mind.

It's not the loneliness that worries him, but the friendship

it might find."