Thaleia

So! Dat was me er weer eentje. De dertiende Thaleia, die desondanks het eventueel negatieve getal niet in het water kón vallen, gewoon omdat het Thaleia is.
Zo veel leuke mensen, zo'n leuke sfeer, zo'n mooie locatie, zo'n goede leiding: dit is gewoon uniek en ik overdrijf dan ook niet als ik zeg dat ik me vereerd voel om mee te kunnen en te mogen gaan.
Ik denk dat ik deze Thaleia zal blijven herinneren om de vele keren dat ik helemaal dubbel heb gelegen. Bijvoorbeeld bij het volleyballen om zes uur 's ochtends, bij het stemmetje van het polygoon journaal, bij de bonte avond, bij het alfa-mannetje Wiet, bij de verhalen van de middagworkshop Tekstschrijven.
Ook zal ik niet gauw de klok op de slaapzolder vergeten, die koppig weigerde een andere tijd dan twee over drie aan te geven. Alsof de tijd er stil stond.
Kortom, doe allemaal even de Wijcher van links naar rechts, onder het genot van een luidkeels: THALEIA!

Voor: Oom Buro

Het gonst al weken over de bovengarderobe, tussen de lockers door en als een lopend vuurtje de glazen deuren uit: 'Het is bijna Thaleia!' Ja, en bijna is een heel breed begrip. Dat rekt zich uit van ongeveer twee weken voor de proefwerkweek, als iedereen tot de ontdekking komt dat die er toch echt aankomt, tot aan één van de vele achtertuinzomerfeesten.
En nu is het dan echt bijna. Morgen alleen nog een paar boeken inleveren, wat toetsen ophalen (sommigen met de ogen dicht) en dan met weekendtas én gitaar én rugzak de bus in, op weg naar een of andere plaats in Zuidelijk-Limburg, waar de vrijheid hoogtij viert.
Het enige nuttige wat ik dan ook te melden heb, heeft met deze week van vertier en jolijt te maken.

'Er volgt een stilte van ongeveer zeven en een halve dag volgend op dit bericht en ingekomen reacties zullen pas na die tijd behandeld kunnen worden. Ik wens u nog een prettige week en hopelijk gauw tot snel binnenkort.'

Love Struck Baby

De zon schijnt laag over het perron, zijn stralen slechts bedoeld om je ogen te sluiten en je gezicht te laten warmen. Te mooi om waar te zijn, lijkt het wel.
Je staat dan ook bijna met open mond als de deuren zachtjes sissend openschuiven, en zíj daar staat. Donker omlijnd kijken stralend blauwe ogen je even aan, alvorens weer onder de rand van een hoed te verdwijnen.
Even vergeet je alles. De trein waar je net nog zo snel mogelijk in wilde stappen, de muziek die je net hebt gekozen en aandachtig naar wilde luister, de slippers aan je voeten die je hoog moet optillen omdat ze er anders afglijden. Je kan alleen nog maar dom staren naar een legging, laarzen, en blond golvend haar.
En die hoed. Een mooie hoed, zoals je die ook wel ziet bij van die 21ste eeuwse countryzangeressen. Ze zou er best een kunnen zijn.

Ergens bij Den Haag Ypenburg weet je dat je haar waarschijnlijk nooit meer zal zien. Maar dat geeft niet, want als je haar toch ziet, zal je nog dagenlang zweven.