An Englishman in Paris

Als je er een busreis van in totaal ongeveer twaalf uur voor over hebt, samen met knorrige, snurkende en hyperactieve medeleerlingen, kan je zo maar een dagje in een zonovergoten Parijs doorbrengen. Uitstappen bij de Notre Dame, eten in een gezellige studentenwijk, met de metro naar de Sacre Coeur en weer terug naar één van de kleinste theaters in Parijs om een prachtig klein toneelstuk te zien, 'La Leçon'. Daarna nog ongeveer een half uur lopen naar de lekkerste ijszaak in Parijs, die uiteindelijk aan het andere eind van het eiland in de Seine én gesloten bleek te zijn. Niettemin toch waardige vervanging gevonden.
De leukste ontdekking van de dag was toch wel de Engelse boekenwinkel/hostel voor schrijvers, 'Shakespeare and Company'. Een enorme collectie aan Engelse boeken en bovendien een sfeer die spontaan de inspiratie tot schrijven naar boven deed borrelen. Zo werd een dag die bedoeld was als een diepere kennismaking met de Franse taal en cultuur omgeven door een Engels randje. De rest van het plaatje werd opgevuld door het Picasso museum en de Parijse sfeer. De sfeer van een echte wereldstad, een stad die nooit slaapt.
De quote van de dag vond ik ergens in het Picasso museum, volgens mij van Pablo Picasso zelf:

'Pour moi, il n'y a pas de passé, ni d'avenir en art. Si une oeuvre d'art ne peut vivre toujours dans le présent, inutile s'y attarder.'

NS, ga mee

Als in de dichte ochtendmist
het gevaarte zich tot stilstand maant,
kijk ik liefkozend toch zeer beslist,
naar de trein. Geel en blauw bebaand.

Mijn liefde wordt verre van weggevlakt
bij de sprankelende geur
van mensen zeer dicht opeen gepakt
op balkon, trap en bij de deur

Mijn bewondering steekt niet onder bank of stoel
als ik over onderhoud spreken mag
Een trein zit veel lekkerder met het gevoel
dat je er met graffity op kliederen mag

Ook is mijn hart met vreugd vervuld
wanneer de trein wat later komt
Na een uur en drie kwartier geduld
weet je weer, dat er zoiets wonderlijks bestond

Luistert u reeds met jub'lend oor?
Onthoud dan slechts één wijze les
Geef het aan eenieder door:
'Lang Leve de NS!'

Hokjesdenken

Als je in de oppositie zit, is het leven niet zo gemakkelijk. Je moet constant beschikbaar zijn om moord en brand te roepen als de regering weer iets heeft voorgesteld, je vrije tijd gaat op aan het bedenken van sterke oneliners waar Nederland zo bekend om staat en je houdt slapeloze nachten over aan de zorgen om de andere oppositiepartijen, die toch net iets bedrevener lijken te zijn in het gooien met de spreekwoordelijke modder.

Vooral voor de VVD wordt het leven steeds lastiger. Zij zien de muren van de SP en de PVV op claustrofobische wijze naderen en moeten bovendien zien om te gaan met een paar luidruchtige celmaten. Door de tralies heen is nog net een groep dierenactivisten te horen, die met hun constant geratel de VVD de rust niet gunnen.

Gelukkig zijn er dan van die momenten dat je het gewoon overal mee oneens kan zijn.

Je weet niet wat je mist

Waarom het North Sea Jazz Festival op een gegeven moment uit Den Haag verdwenen is, begrijp ik nog steeds niet, maar het alternatief, The Hague Jazz, lijkt mij net zo leuk. Ik ben alleen nooit naar het NSJF geweest, maar afgelopen vrijdag wel naar THJ. En dat was gaaf. Bij elk podium kon je voelen dat de mensen vanuit hun tenen muziek maakten. Dat gaf mij het gevoel die mensen beter te leren kennen, alleen maar door te luisteren. Dat was een nieuwe en mooie ervaring. Als je ergens stond, kon je je niet voorstellen dat ze ergens anders net zo mooi speelden, maar toch was dat zo.

Absoluut toppertje van de avond was voor mij toch wel De Dijk. Alhoewel er tussen mij en het gemiddelde publiek toch wel een generatiekloof of twee zaten, kon je rustig meeblèren met klassiekers als 'Dansen op de vulkaan' en 'Als ze er niet is'. Enige raadselachtigheid school er toch wel in de leadgitarist, die wel zes gitaren bij zich had, en het nodig scheen te vinden om na elk nummer, of zelfs tijdens een nummer, te wisselen van gitaar.

Kortom: een zeer geslaagde avond. Ik kijk dan ook halsreikend uit naar Zoetermeer Blues op 6 juni. Dat belooft ook weer een mooi festival te worden.

De vork en het hooi

Maandag borrelde het gevoel al langzaam op. Het begon ergens aan de onderkant van mijn buik en kroop toen onopgemerkt omhoog, totdat het ergens bij mijn keel bleef steken. Nog één vol jaar, en dan moeten wij, vijfdejaars gymnasium scholieren, klaar zijn voor ons eindexamen. Ik moet dan klaar zijn voor mijn eindexamens. Daar wordt alles bepaald. Daar schrijf je jouw cv, jouw presenteerblaadje, jouw hele, verdere leven. En alsof ik dáár al niet tegenop zag, dan wel de dingen die we allemaal nog moeten leren voordat we naar dat eindexamen toekunnen. Scheikunde, economie, Frans, Latijn en nog meer. We moeten het allemaal van voor tot achter kennen en kunnen.
Maar gelukkig is het nog niet zover. Dringender zaken moeten eerst worden afgehandeld, zoals boekverslagen, DELF-examens, nog meer boekverslagen, profielwerkstukken, etc. Hoe ik dat allemaal in de komende dagen ga passen, ik weet het niet. Ik ga eerst maar eens relaxen, het is tenslotte al bijna zomer.

Nooit meer slapen

kan ook altijd morgen nog

Perron

Naast de statige rookpaal staat

een man zijn sms'jes te lezen

en te sturen

Met de wijzers van de stationsklok

slaat de kou zich verder om

mijn benen heen

Ik kruip dichter in mijn schulpje

en trek mij op aan het

gloeiend lichtpuntje verderop de bank,

gevolgd door een walm van rook

en stank

Ik voel in mijn zak en omsluit het

verfrommelde papiertje

De aansluiting met mijn reisplanner

wordt met de minuut kleiner,

mijn grip op de tijd verslapt

Met ingetogen condenswolkjes

slaat er een gedachte neer op het

venster van mijn ziel

Mijn ogen zoeken wanhopig het

licht in het opdoemende duister

die mijn hoop nietsontziend opslokt

Verblindend geel drijft de warmte weer

in mijn stijve lendenen

Het gevaarte staat stil en

de deuren naar mijn lotsbestemming

schuiven automatisch

wagenwijd open

Een laatste blik

Ik heb meegedaan aan Doe Maar Dicht Maar, een leuk poëziefestival waar jongeren van 12 t/m 18 jaar aan mee kunnen doen. Helaas heb ik niet gewonnen, maar ik wil toch één van de gedichten die ik heb ingestuurd hier alsnog een plaatsje gunnen. Gewoon omdat het kan.


De zee rolt met witte koppen
de zandkorrels tegemoet
Zonder stoppen werpt hij zich op de kust
die er altijd voor hem zal zijn
Uit zand opgetrokken luchtkastelen
slaat hij met zijn golven neer
Het hartje in het zand geschreven
bedekt hij met zijn zoute tranen
Wanneer hij weer daalt tot in zijn eigen diepten
neemt hij mijn hart daar met zich mee
Mijn liefde verdronken in de kille stroming
van die eindeloze zee

Pigging Politicians

In Engeland komt het allemaal samen. De effecten van de kredietcrisis direct in de portomonnee van de burger, de onvrede over graaiende politici en de verkiezingen voor het Europees Parlement 4 juni aanstaande. Er wordt door de oppositie keihard ingespeelt op de emoties van de burger, waarvan deze poster van de British National Party getuige van is. Het populisme viert hoogtij. Weg met de graaiende varkens!

En dat terwijl de toekomst van Europa juist bij de tegenhanger van het populisme en de dogmatiek, de vrijzinnige politiek, ligt. Om als Europa een beter bestaan te kunnen verwezenlijken, moeten we meer eenheid uitstralen. Zowel van binnenuit als naar buitenaf. Het gaat ons niet helpen als we met de beschuldigende vinger naar elkaar gaan wijzen. Nee, we moeten naar elkaar de hand uitsteken om hulp te vragen en steun te geven. Maar de burger is boos op het zittende bestuur, en het is die burger die mag kiezen op 4 juni.

Komt het ooit nog goed met Europa? Waarom zien de burgers niet dat Europa ook de oplossing voor hun problemen is? Hoe kunnen we dat wel laten zien? Hoe moeten we Europa hervormen?Stuk voor stuk interessante vragen over een toekomst die ons maar als te dreigend boven het hoofd hangt. Op naar het Pre-profielwerkstuk!

Symbiogenese

Toen ik vanmorgen de krant las, werd mijn aandacht getrokken door een stukje in Trouw, pagina 7, rechteronderhoek. 'Evolutiebiologen die in toevallige mutaties geloven zitten op het verkeerde spoor, zegt Lynn Margulis (...).' Zij zegt dat het flauwekul is om te denken dat de evolutie verloopt via toevallige genetische mutaties. Deze toevallige mutaties blijven meestal zonder gevolgen of zijn zelfs ronduit schadelijk.
"Ha!", dacht ik toen. "We zitten er allemaal naast! Er klopt weer eens helemaal niets van."
Gelukkig biedt Lynn Margulis ook het alternatief: symbiogenese. 'Dat is een proces waarbij twee soorten, na aanvankelijke nauwe samenwerking, compleet met elkaar versmelten.' Voorbeelden zijn de bladgroenkorrels (oorspronkelijke losse bacteriën) en de mitochondriën.
Vrijwel alle deskundigen erkennen dat symbiogenese een belangrijke rol speelt bij de evolutie, maar de enige rol? Nee, dat wordt standpunt vindt nauwelijks bijval. Toch wordt er belooft dat Lynn Margulis dit standpunt vanavond met verve zal verdedigen in de Rode Hoed te Amsterdam.
Ik ben benieuwd.

Il Foro Romano

Hier sta ik
met mijn voeten tussen de stenen
en mijn hoofd in het geroezemoes
tweeduizend jaar hiervoor

Ik draai mij om
en zie een redenaar op de rostra
zijn gehoor vurig toespreken
over de schande van het besuur

Tijd is er niet
want een handelaar prijst met
luide stem zijn koopwaar aan
waar vraag en aanbod elkaar ontmoeten

Ik loop verder
en aan de hand van een vrolijke mensenmassa
drijf ik mee voorbij het eeuwig brandend vuur
naar de tempel van onze stichter

Een flits verblindt
Een man met paraplu loopt mij pardoes omver,
gevolgd door een schare Japanse mensen
De gids roept en ik verlaat de tijd van

Het Forum Romanum

Niet van de wijs gebracht

Lachend kijkt de oude man mij met zijn pretoogjes aan en strijkt nog eens door zijn haast witte baard. "Ach, de jeugd, de jeugd, kwam de jeugd toch maar weer terug." "U beantwoordt mijn vraag helemaal niet!", zeg ik geërgerd. "Hoe kom ik erachter wie ik werkelijk ben en wat ik moet doen in dit leven?" De oude man zoekt al dromend naar een punt achter mij en net als ik mij wil omdraaien, kijkt hij mij doordringend aan. "Alleen jijzelf kan het pad bewandelen naar de sleutel die jouw hart zal openen."

Dat is wijsheid. Dat is de wijsheid zoals je je die bedenkt. Een oude man met een baard die alleen maar onbegrijpelijke dingen lijkt te zeggen, die ondertussen heel erg mooi en heel erg waar zijn. Iemand die alles al heeft meegemaakt en na een lange tocht vol omzwervingen zich dan uiteindelijk heeft gevestigd op een soort van kluizenaarsplekje in de glorie van de natuur.

In het echte leven kom je genoeg mannen met baarden tegen, maar slechts een enkeling voldoet aan het stereotype wijze man. Dus moeten we zelf maar op zoek naar wijsheden. Die zoektocht naar wijsheden vind ik machtig mooi. Het zal me misschien nooit lukken, maar toch probeer ik de wijsheid te raken met lange, statige zinnen. Zinnen met daarin een dubbele bodem en het liefst een vleugje humor.

Van de volgende zin geloof ik graag dat ik hem heb bedacht in een vlaag van wijsheid. Ik vond de zin in een berg van aantekeningen in een of ander boekje waarin ik meer van dit soort dingen opschrijf, maar deze sprong er wel tussenuit. Ik zou het bijna een tegeltjescredibiliteit geven.

"A mindless cloud doesn't take kindly to being bothered by

a cloudless mind.

It's not the loneliness that worries him, but the friendship

it might find."

Wel voorbereid

In het leven zijn er veel mogelijkheden om je op dingen voor te bereiden. Je kan je voorbereiden op je examens, je kan je voorbereiden op je sollicitatiegesprek, je kan je voorbereiden op een gala, carnaval, het hebben van een auto, een huisdier, etc.
Ik bereid mij voor op het studeren. Dat doe ik met Pre-University en over het geheel genomen ben ik daarmee niet bijzonder teleurgesteld. Een aandachtig lezer merkt misschien op dat het enthousiasme er niet van afspat, en dat is terecht opgemerkt.
Op de één of andere manier had ik er toch meer van voor gesteld. Ik denk dat ik me had voorgesteld meer intellectueel geprikkeld te worden. Het is dus niet helemaal het einde, maar de eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik het toch altijd wel boeiend vind. Bovendien zijn er als Pre-student een aantal privileges voor je gereserveerd en kom je op plekken waar je normaal nooit komt, zoals vandaag.

Vandaag hadden we een college in Den Haag (lekker dichtbij) en om precies te zijn in de Eerste Kamer. De Eerste Kamer is gezeten in een mooie zaal, kleiner dan ik me had voorgesteld, en het is de plaats waar vijfenzeventig wijze mannen en vrouwen zich buigen over de legislatuur voorgesteld door de Tweede Kamer.
Eerste Ondervoorzitter en tevens emeritus hoogleraar aan de Universiteit Leiden prof. Dupuis, refereerde aan de Tweede Kamer als 'Den Haag', alsof wij heel ergens anders waren. Wij waren een soort van verheven boven het populistisch gekeuvel, nog geen steenworp verderop. Dat vond ik wel een leuke en opmerkelijke houding.
Het debat dat wij daar voerden ging over een zogenaamde 'klaar-met-het-leven pil' en onder welke voorwaarden deze dan verstrekt zou moeten worden door de overheid. Medische ethiek was de noemer waaronder dit college viel.
Wat ik wel bijzonder vond was dat ik door de interrumptiemicrofoon gesproken heb in de Eerste Kamer. Op zich natuurlijk niet zo heel bijzonder, maar wel leuk om te onthouden.

Met dit soort dingen bereiden wij ons dus voor op het studeren, zodat we later beter kunnen presteren en nog later misschien wel tot de twintig procent hoogleraren in de Eerste Kamer behoren, mocht deze dan nog bestaan.

PS: Meneer Engels, ik hoop dat u uw stoel en ook uw pepermunt nog aantreft in de staat waarin u ze hebt achtergelaten. Bedankt dat ik op uw stoel in de Eerste Kamer mocht zitten.

De eeuwige wind fluistert het voort

"Will the wind ever remember
the names it has blown in the past?
And with it's crush, it's old age and it's wisdom
it whispers: 'No, this will be the last.'
And the wind cries Mary"

-- Jimi Hendrix - The wind cries Mary --


Dit is mijn stukje wind, waarmee ik mijn ideeën naar buiten laat waaien. Waarmee ik te zien ben voor anderen. Waarmee ik anderen kan laten zien hoe ik denk, hoe ik voel en vooral, waarom ik dat zo doe.
Hiermee hoop ik mensen te kunnen inspireren. Hiermee hoop ik tot een beter zelfbeeld te kunnen komen. Hiermee hoop ik voor altijd te blijven bestaan.

Is dat niet hetgene wat we allemaal willen? Is de vergetelheid niet onze ergste nachtmerrie? Voor mij wel, en waarschijnlijk voor een hoop andere mensen ook. En dat terwijl ik helemaal niet zelfzuchtig wil leven. Ik doe het dan ook maar af als een onontkomelijk menselijk trekje, voorlopig althans. Tot ik een betere oplossing heb gevonden. Een oplossing die wij samen kunnen bereiken, u en ik, lezer en schrijver, schrijver en lezer.
Dat is wat ik met deze blog écht wil bereiken: een oplossing vinden voor vragen die mij bezig houden. Dat verschilt van de grote vragen des levens, tot de kleine alledaagsheid, die eigenlijk dichter bij het leven staat dan wat dan ook.
Verder wil ik in deze blog ook gedichten zetten, die ik heb gemaakt en ook de moeite tot typen waard vind. Graag zou ik ook van die gedichten horen wat u daar van vindt, (vrijwel) alle commentaar is welkom.
Ook zal u in deze blog over dingen kunnen lezen die ik heb meegemaakt, ben tegengekomen of anderzijds interessant vind.

Samen kunnen we tot oplossingen en nieuwe ideeën komen, maar alleen als we de moeite nemen om naar elkaar te luisteren. Te luisteren naar stemmen gedragen door de wind, in een wereld vol achtergrondruis.

Dit is mijn stem. Dit is ons stukje wind.