Timmertje

"Timmertje! Timmertje!"
Ik ben bijna zeven jaar oud en mijn broertje en ik schaatsen op onze sokken - van die goede gladde - rond de salontafel, om de bank heen en draaien in de keuken een pirouette, om dan al glijdend de woonkamer weer onveilig te maken. Op de achtergrond schalt de stem van commentator Frank Snoeks bij de Winterspelen van 1998 in Nagano: "Timmertje! Timmertje! Wat ga je doen?" Wij schallen vrolijk mee.

Helaas lijkt de glansrijke schaatscarrière van sprintster Marianne Timmer nu voorgoed voorbij. Ze had nog één keer willen vlammen op het ijs in Vancouver, maar door een val op de 500m bij de World Cup afgelopen vrijdag, is Vancouver nu onbereikbaar. Drie maanden moet ze herstellen van verscheidene breuken in haar hielbeen en een scheur in haar enkelband. Doodzonde, zeker als je bedenkt dat een sporter jaren naar de Spelen toe moet werken, om daar te kunnen schitteren. Ook is het zonde dat haar niet het afscheid gegund wordt, dat ze voor ogen had.
Ik hoop dat ik haar nog minstens één keer kan zien schaatsen op tv. Ik wil nog één keer beleven, horen, schreeuwen:"Timmertje! Timmertje!"