Voor jullie

Ik lag laatst op mijn rug in het gras bij iemand in de achtertuin en ik zocht naar een gespreksonderwerp. De zon maakte het mij uiterst moeilijk, doordat hij zo lekker scheen dat in stilte genieten van het moment, het enige juiste was om te doen.

Net op het moment dat ik over mijn blog wilde beginnen, hield ik mezelf tegen. 'Is het niet een beetje opdringerig om over je eigen bezigheden te beginnen?', dacht ik bij mezelf. Zo lag ik een tijdje te draaien en woelen in mijn hoofd. Uiteindelijk heb ik het toch maar gewoon ter sprake gebracht.

"O, wat leuk! Waarom heb je dat niet eerder gezegd?", was één van de reacties. "Ach ja, ik vond het eigenlijk zo zelfgecentreerd klinken, om over mezelf te beginnen."

Toen kwam het mooiste wat ik ooit gehoord heb: "Maar wij zijn toch je vrienden?"

'Ja,' dacht ik, 'jullie zijn mijn vrienden. En jullie niet alleen, maar nog veel meer mensen. Bij hen voel ik mij thuis.'

Nu ik er zo over terug denk, realiseer ik me het hoe mooi dat wel niet is, vriendschap. Het is één van de dingen waardoor je sterker in het leven staat. Eén van de tederste dingen die je kan bezitten, die je kan koesteren in je hart...

Een raar gevoel ter hoogte van mijn middenrif en tranen in mijn ooghoeken ... tijd voor een gedicht dan maar.