De Leeuwenkuil: Deel IV

De huizen glijden voorbij aan de trams in de straat, weerspiegeld in de blauwe ogen van de man op de achterbank. Van Baalen zit pas een paar maanden bij de AIVD, maar hij is trots. Nu al mag hij met de beroemde en beruchte De Wildt aan een zaak werken. Hij zal straks de anonieme redder van het land zijn.
Maar nu moet hij met een paar detectives veldwerk gaan doen, belachelijk. Je moet gewoon opschrijven dat je ziet dat er iets mist. Met zijn vinger maakt Van Baalen een smiley op de ruit. Achter de vetvegen draait de Edisonstraat de horizon op.

De Bruin kijkt de typische Haagsche woonkamer rond. Het bevindt zich op de eerste verdieping, heeft een overhangende serre aan de straatkant en strekt zich uit tot aan het uitzicht over de tuin. De ravage die hier is aangericht is net zo compleet als in het huis in de Mechelsestraat. Banken verschoven, tafeltjes omgegooid, tv op de grond, kussens verscheurd en flarden tijdschriften zachtjes neergedaald op het geheel.
Het enige wat hier anders is, is de tekst die met gigantische zwarte letters op de pas behangen muur is geverfd. Het stel dat hier woont, kan al die avonden werk weer gaan inhalen. De Bruin is niet bezig met het voelen van medelijden, maar probeert de tekst op de muur te analyseren, terwijl zijn ogen er voor de zoveelste keer overheen glijden.

Eenzaam maar niet alleen,
In het gezelschap van goede huize

- Michaël -

“Ach, Thomas. Wat wil je toch zeggen?”, fluistert De Bruin en begint zijn spullen in te pakken. Thuis maar verder nadenken. Kevin Sonderland volgt zijn voorbeeld. “Hé, wacht even”, verbreekt Van Baalen de stilte. “We zijn nog niet klaar. Misschien zit er wel een boodschap verborgen onder deze troep.” Van Baalen begint een dwarsliggende bank weer rechtop te zetten. “De boodschap staat daar levensgroot op de muur. Er is geen verborgen boodschap onder de troep.” “Maar dat was in het andere huis toch ook zo?” “Luister, als De Wildt gelijk heeft, dan zeg ik dat Mike geen raadseltjes heeft verstopt. We hebben de twee zinnen, we zijn klaar.”
“Nou, ik hoorde anders net de agenten iets zeggen over een verdacht opgesteld droogrek” zegt Sonderland. De Bruin werpt een verbaasde blik zijn kant op en ziet dan de vette knipoog. Met moeite kan hij zijn lachen in bedwang houden als Van Baalen haastig de kamer uit beent, de trap op.

Er hangt een ijzige sfeer in de auto als De Bruin Sonderland naar huis brengt, ieder in zijn eigen gedachten.
“Kevin”, zegt De Bruin ineens. “Ik denk dat je maar eens meer moest weten over Mike van Hasselt.” Sonderland gaat even verzitten en is dan muisstil. “Je weet dat ik vanmiddag bij de hoofdcommissaris heb gezegd dat Mike niet helemaal … stabiel was, om het zo maar even te zeggen.” “Ja.” “Maar hij was niet altijd zo. Eigenlijk was hij nooit zo.” De Bruin’s ogen stellen scherp op het niets in de verte. “Mike was een rots in de branding, een vriend op wie je altijd kon vertrouwen. En hij was de laatste paar weken voor het misdrijf zo gelukkig, alsof hij het leven opnieuw had gevonden. Hij had weer een geliefde gevonden om van te houden en zij hield van hem.” De Bruin valt stil en alleen de motor ronkt rustig verder. “Weet jij wie ze was, Kevin?” “Nee.” Met gebroken stem zegt De Bruin: “Ze was het slachtoffer in de Mechelse-zaak. Ze zouden gaan trouwen.”