De Leeuwenkuil: Deel V

‘Waarom?’
De vraag hangt als een dichte mist in de auto. Het belemmert het zicht op de buitenwereld en de koplampen die de vallende nacht doorklieven. Kevin Sonderland kan wel duizend dingen vragen, maar kijkt in plaats daarvan in de achteruitkijkspiegel. Ergens komt de zwarte Audi hem bekend voor. Kevin Sonderland wil wel duizend dingen zeggen, maar de vochtige ogen van De Bruin zeggen genoeg.“Ze waren zo gelukkig samen. En dan, uit het niets…”, de stem van De Bruin stokt. Kevin kijkt hem aan. “Was er dan niets eigenaardigs aan zijn gedrag op te merken?”
De Bruin bestudeert aandachtig de wijzer van de snelheidsmeter. Zijn stem is zacht maar beslist. “Ja, dat was er wel. Er was meer aan de hand dan de gebruikelijke afwezigheid van een man gevallen voor de liefde. Hij deed geheimzinnig, hield dingen verborgen en weigerde er over te praten, zelfs met mij. Allemaal sinds hij die zaak…” Kevin veert op. “Welke zaak?” “Er was een moordzaak waarbij een groep vermoedelijke terroristen was vermoord, maar niemand eiste de daad op. Het raarst was nog dat er geen enkele aanwijzing te vinden was op het plaatsdelict.
“Op een gegeven moment heb ik er vrede mee gevonden, maar het heeft Mike nooit losgelaten, denk ik. Alsof hij er meer van wist.”
De Bruin zegt niets meer. Hij wil niets meer zeggen. De gevoelens die hij had verdrongen komen nu even hard terug. Kevin wacht zwijgend tot hij wordt afgezet bij zijn huis. Hij voelt dat dit nog niet het einde van deze zaak is.

Een zilveren Ford Escort rijdt de wijk in. Door alle wegwerkzaamheden die Den Haag rijk is, zijn vele straten afgezet en is de weg naar huis een doolhof geworden. Achter De Bruin rijdt een zwarte Audi. ‘Vreemd’, denkt hij. ‘Verdwaalde topambtenaren komen hier nauwelijks voor.’

Ineke kijkt ongerust naar haar man. Somber kwam hij thuis, alsof hij te horen had gekregen dat hij was ontslagen, en zelfs de heerlijke warme pasta kon zijn humeur niet verbeteren. Nu zit hij al ruim vijf minuten door de gordijnen te turen, af en toe wegduikend voor eventuele bespieders. “Zal ik anders Emma ophalen van acrogym?”, biedt ze aan.
De Bruin voelt zichzelf langzaam gek worden. Eerst ontsnapt er een schijnbaar levensgevaarlijke gek, vervolgens krijgt hij de AIVD in zijn maag geduwd en nu wordt hij achtervolgd door een topambtenaar in een zwarte Audi. Hij ziet de verontruste blikken van zijn vrouw wel, maar hij kan niets zeggen.
“Zal ik anders Emma ophalen van acrogym?”, zegt ze. De Bruin racet in gedachten langs de mogelijkheden die zich nu voordoen. Hij friemelt zijn autosleutels uit zijn zak en gooit ze naar zijn vrouw. “Neem mijn auto anders maar. Hij staat hier voor de deur.” “Ok, tot zo.”
Twee minuten later rijdt de Ford de straat uit. De Bruin schuift het gordijn een paar centimeter opzij. De straat is doodstil. Hij heeft zich vergist, en hij kan eindelijk alle zorgen van zich af laten glijden. De nachtmerries uit het verleden moeten nu maar eens voorbij zijn.

Opeens scheurt er een auto op volle snelheid door de straat. De Bruin voelt zijn hart kloppen in zijn keel, terwijl hij snel zijn telefoon pakt.
“Kevin, we moeten nu ergens afspreken.” Met de zwarte Audi nog op zijn netvlies beantwoordt hij de woorden van onbegrip aan de andere kant van de lijn. “We worden gevolgd.”