"Er staat in metro dat MJ is overleden. had niet verwacht dat t zou gebeuren." Dat stond er vanmorgen in mijn sms'je aan mijn moeder, een kleine minuut nadat ik een metro van de stapel op het station in Zoetermeer had gepakt. Vijf minuten daarvoor had mijn moeder mij nog verteld dat Michael Jackson was opgenomen met een hartstilstand.
Eigenlijk zegt mijn sms'je alles wat ik op dat moment dacht. 'Nee, dit kan niet waar zijn. Dit is een grap.' 'Die man is onsterfelijk, hoe kan het dan dat hij nu toch dood is.' Blijkbaar houd je er geen rekening mee dat idolen van zulke proporties, ook maar mensen zijn.
Later, op de fiets, vroeg ik mij af hoe dit later herinnerd zal worden. Zijn wij nu de generatie van toen Michael Jackson doodging? Net zoals je de generatie van Diana en een generatie van Kennedy hebt? Ik weet het niet. Wat ik wel weet, is dat er een man is gestorven die briljante muziek heeft gemaakt die onder andere veel heeft gedaan voor de waardering voor Afro-Amerikanen.
Wie pakt de handschoen op? Of blijft hij voor altijd liggen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten