De zon schijnt laag over het perron, zijn stralen slechts bedoeld om je ogen te sluiten en je gezicht te laten warmen. Te mooi om waar te zijn, lijkt het wel.
Je staat dan ook bijna met open mond als de deuren zachtjes sissend openschuiven, en zíj daar staat. Donker omlijnd kijken stralend blauwe ogen je even aan, alvorens weer onder de rand van een hoed te verdwijnen.
Even vergeet je alles. De trein waar je net nog zo snel mogelijk in wilde stappen, de muziek die je net hebt gekozen en aandachtig naar wilde luister, de slippers aan je voeten die je hoog moet optillen omdat ze er anders afglijden. Je kan alleen nog maar dom staren naar een legging, laarzen, en blond golvend haar.
En die hoed. Een mooie hoed, zoals je die ook wel ziet bij van die 21ste eeuwse countryzangeressen. Ze zou er best een kunnen zijn.
Ergens bij Den Haag Ypenburg weet je dat je haar waarschijnlijk nooit meer zal zien. Maar dat geeft niet, want als je haar toch ziet, zal je nog dagenlang zweven.
Onluisterbaar meesterwerk van Sufjan Stevens
3 maanden geleden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten